звучание
гучанне, -ння ср.
звучать
несовер. гучаць
звучащий
1) прич. які (што) гучыць
2) в знач. прил. гучальны
звучащее тело физ. — гучальнае цела
звучнее
сравнит. ст.
1) нареч. гучней
званчэй
2) прил. гучнейшы
званчэйшы
становиться, стать звучнее — станавіцца, стаць гучнейшым
звучно
нареч. гучна
звонка
звучность
гучнасць, -ці жен.
звонкасць, -ці жен.
звучный
гучны
(звонкий — ещё) звонкі
звяк
межд. разг. бразь
звяканье
бразганне, -ння ср.
звякать
несовер. бразгаць