Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні

італьянцы, ‑аў; адз. італьянец, ‑нца, м.; італьянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. італьянкі, ‑нак; ж.

Народ, асноўнае насельніцтва Італіі.

італійскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да італікаў, італійцаў.

італійцы, ‑аў.

Тое, што і італікі.

італікі, ‑аў.

Плямёны, якія ў старажытнасці насялялі Апенінскі паўвостраў.

ітрыевы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да ітрыю. Ітрыевая група.

ітрый, ‑ю, м.

Спец. Хімічны элемент, які належыць да групы рэдказямельных элементаў.

ітэльмен,

гл. ітэльмены.

ітэльменка,

гл. ітэльмены.

ітэльменскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ітэльмена, ітэльменаў, належыць ім. Ітэльменскае паселішча.

ітэльмены, ‑аў; адз. ітэльмен, ‑а, м.; ітэльменка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. ітэльменкі, ‑нак; ж.

Старажытнае насельніцтва паўвострава Камчаткі, патомкі якога, змяшаўшыся з рускімі, складаюць цяпер значную частку насельніцтва Камчаткі; камчадалы.