аб'ездчык, ‑а, м.
1. Работнік лясніцтва, які наглядае за вядзеннем лясной гаспадаркі на сваім участку і за работай леснікоў. Калісьці гэты Атрошка служыў у Аляксееўцы лесніком, потым яго перавялі ў Масевічы аб'ездчыкам. Пальчэўскі.
2. Той, хто прывучае маладых коней хадзіць пад сядлом, у вупражы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'езны, ‑ая, ‑ае.
Такі, па якім аб'язджаюць; кружны. Доўгі шнур падвод на момант затрымаўся, пасля пярэдняя завярнула на аб'езную сценку. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ект, ‑а, М ‑кце, м.
1. Матэрыяльная рэчаіснасць, навакольны свет, які існуе па-за намі і незалежна ад нашай свядомасці. Аб'ект пазнання.
2. З'ява, прадмет, асоба, якія падпадаюць пад уздзеянне каго‑, чаго‑н. Аб'ект назірання, навуковага даследавання. ▪ Жыццё народу ва ўсёй яго паўнаце і шматграннасці, праца і побыт народных мас — усё гэта прызначана быць аб'ектам творчасці паэта. Івашын.
3. Прадпрыемства, будоўля, асобны ўчастак чаго‑н. як адзінка гаспадарчага або абароннага значэння. Рабочых перавялі на другія аб'екты — каго на будаўніцтва рабочага пасёлка, каго — на падсобныя памяшканні. Няхай. Мірнае насельніцтва выходзіла на будаўніцтва абаронных аб'ектаў. Краўчанка.
4. Тое, што і дапаўненне (у 3 знач.).
[Ад лац. objectum — прадмет.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да аб'екта (у 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектны, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да аб'екта (у 1, 4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектываванне, ‑я, н.
Тое, што і аб'ектывацыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектываваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад аб'ектываваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектывавацца, ‑тывуецца; незак.
Зал. да аб'ектываваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектываваць, ‑тывую, ‑тывуеш, ‑тывуе; зак. і незак., каго-што.
Увасобіць (увасабляць) што‑н. у чым‑н. аб'ектыўным, рэчыўным, даступным для ўспрыняцця. Магчыма, паэту трэба было аб'ектываваць у самастойным чалавечым вобразе носьбіта той выкрывальнай грамадска-рэалістычнай лініі, якая на працягу ўсёй паэмы змагаецца з няспелымі дробнабуржуазнымі ілюзіямі Перагуда. Бярозкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)
аб'ектывацыя, ‑і, ж.
1. У ідэалістычнай філасофіі — ператварэнне суб'ектыўных вобразаў свядомасці ў самастойныя сутнасці, якія існуюць незалежна ад свядомасці.
2. Увасабленне, выражэнне чаго‑н. у матэрыяльных формах, вобразах, даступных успрыманню. Аб'ектывацыя творчай задумы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (Крапіва, 1977–1984)