імітацыя назоўнік | жаночы род

  1. гл. імітаваць.

  2. Падробка чаго-н. пад што-н.

    • І. сцяны пад мармур.

  3. Паўтарэнне музычнага матыву ў другім голасе на які-н. інтэрвал вышэй або ніжэй (спецыяльны тэрмін).

|| прыметнік: імітацыйны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

іміта́цыя ж., в разн. знач. имита́ция;

і. гу́каў — имита́ция зву́ков;

і. ду́бу — имита́ция ду́ба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

імітацыя, ‑і, ж.

1. Майстэрскае перайманне каго‑, чаго‑н., дакладнае ўзнаўленне, падробна чаго‑н. Імітацыя чужога голасу. ▪ Капітану стала ясна — забітага неслі ад дарогі, бой — звычайная імітацыя, інсцэніроўка... Ваданосаў.

2. Падробна чаго‑н. пад што‑н.; рэч, выкананая з матэрыялу-заменніка. Імітацыя пад арэх. Імітацыя мармуру.

3. Паўтарэнне музычнага матыву (мелодыі) у другім голасе (хору, аркестра, інструмента) на які‑н. інтэрвал вышэй або ніжэй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імітаваць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Падрабляць па-майстэрску, з дакладнасцю ўзнаўляць.

  • І. галасы жывёл.

|| назоўнік: імітацыя і імітаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

имита́ция іміта́цыя, -цыі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

імітаванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. імітаваць; імітацыя (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

imitacja

ж. імітацыя; падробка;

imitacja skóry — імітацыя скуры

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

imitation [ˌɪmɪˈteɪʃn] n. іміта́цыя; перайма́нне;

imitation leather шту́чная ску́ра;

imitation jewellery біжутэ́рыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

McCoy [məˈkɔɪ] n. :

♦

the real McCoy infml сапра́ўдны, не іміта́цыя або́ падро́бка (асабліва пра што-н. каштоўнае)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ту́вава-ту́вава — імітацыя ігры на гармоніку (Сцяц.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)