ітэльме́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ітэльме́н ітэльме́ны
Р. ітэльме́на ітэльме́наў
Д. ітэльме́ну ітэльме́нам
В. ітэльме́на ітэльме́наў
Т. ітэльме́нам ітэльме́намі
М. ітэльме́не ітэльме́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ітэльме́н м. ительме́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ітэльме́н,

гл. ітэльмены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ительме́н ітэльме́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ітэльме́ны, ‑аў; адз. ітэльмен, ‑а, м.; ітэльменка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. ітэльменкі, ‑нак; ж.

Старажытнае насельніцтва паўвострава Камчаткі, патомкі якога, змяшаўшыся з рускімі, складаюць цяпер значную частку насельніцтва Камчаткі; камчадалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)