інфі́кс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. інфі́кс інфі́ксы
Р. інфі́кса інфі́ксаў
Д. інфі́ксу інфі́ксам
В. інфі́кс інфі́ксы
Т. інфі́ксам інфі́ксамі
М. інфі́ксе інфі́ксах

Іншыя варыянты: і́нфікс.

Крыніцы: biryla1987, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

і́нфікс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. і́нфікс і́нфіксы
Р. і́нфікса і́нфіксаў
Д. і́нфіксу і́нфіксам
В. і́нфікс і́нфіксы
Т. і́нфіксам і́нфіксамі
М. і́нфіксе і́нфіксах

Іншыя варыянты: інфі́кс.

Крыніцы: biryla1987, krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

і́нфікс м., грам. и́нфикс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Інфікс 1/619

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

інфі́кс, ‑а, м.

Афікс, устаўлены ў сярэдзіну кораня слова пры словаўтварэнні або словазмяненні.

[Лац. infixus — устаўлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інфі́кс

(лац. infixus = устаўлены)

лінгв. афікс, устаўлены ў сярэдзіну асновы слова пры словаўтварэнні або словазмяненні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

и́нфикс лингв. і́нфікс, -са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

infix [ˈɪnfɪks] n. ling. і́нфікс

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фарма́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец.

1. Тое, што і афікс.

2. Частка слова (прыстаўка, суфікс, інфікс), якая служыць для словаўтварэння і словазмянення.

[Ад лац. formans, formantis — які ўтварае, фарміруе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Infíx

n -es, - грам. інфі́кс

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)