ілюмінатар назоўнік | мужчынскі род

Круглае акно ў борце самалёта, касмічнага карабля або судна, якое герметычна закрываецца.

  • Глядзець праз і.

|| прыметнік: ілюмінатарны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ілюміна́тар I м. иллюмина́тор

ілюміна́тар II м. (специалист по устройству иллюминаций; художник) иллюмина́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

ілюмінатар 1, ‑а, м.

Круглае воданепранікальнае акно ў борце або ў палубе судна. Задраіць ілюмінатары. ▪ Вецер мацнее, хвалі робяцца ўсё большымі, б’юць у барты, заліваюць ілюмінатары. В. Вольскі. // Акно ў борце самалёта, касмічнага карабля. Касманаўты падышлі да ілюмінатара. У бясконцай цемры бездапаможна трапятаўся.. прамень магутнага цэнтральнага пражэктара. Шыцік.

ілюмінатар 2, ‑а, м.

Спецыяліст, які наладжвае ілюмінацыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

porthole [ˈpɔ:thəʊl] n. ілюміна́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

иллюмина́тор​I (окно) ілюміна́тар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

иллюмина́тор​II (пиротехник, художник) ілюміна́тар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

bulaj, ~a/~u

м. мар. ілюмінатар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

феерычны, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца феерыяй. Феерычная камедыя.

2. перан. Казачны, чароўны. Калі чорнае шкло загарадзіла ілюмінатар, падарожнікі ўбачылі сапраўды феерычную карціну. Гамолка. // Разм. Надзвычайны, дзівосны. Феерычная хуткасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тундра, ‑ы. ж.

Паўднёвая зона арктычнага пояса зямнога шара, якая характарызуецца суровым кліматам, бязлессем, вечнай мерзлатой, беднай расліннасцю. Ілюмінатар адкрываў даволі сумны пейзаж: бясконцую бель тундры, на якой дзе-нідзе кусціліся карлікавыя бярозкі. «Маладосць».

[Ад фін. tunturi — бязлесая плоская вяршыня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Búllauge

n -s, -n

1) бычы́нае во́ка

2) марск. (бартавы́) ілюміна́тар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)