ю́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ю́ка
Р. ю́кі
Д. ю́цы
В. ю́ку
Т. ю́кай
ю́каю
М. ю́цы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ю́ка ж., в разн. знач. ю́кка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ю́ка, ‑і, ДМ юцы, ж.

1. Паўднёвая вечназялёная дрэвавая расліна сямейства агававых, што разводзіцца як дэкаратыўная.

2. Валокны гэтай расліны, з якіх вырабляюць канаты, рагожы і пад.

[Ісп. yuca з мовы паўднёваамерыканскіх індзейцаў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ю́ка

(ісп. iuca, з індз.)

вечназялёная дрэўная расліна сям. лілейных, якая пашырана ў Цэнтр. і Паўд. Амерыцы, а таксама валокны гэтай расліны, з якіх вырабляюць канаты, рагожы і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

yucca [ˈjʌkə] n. bot. ю́ка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ю́кка бот. ю́ка, род. ю́кі ж., мн. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мазю́ка ’плаксун’, ’капрызніца, песта’ (слонім., Жыв. сл.) — да ма́заць (гл.). Аб суфіксе ‑юка гл. Сцяцко, Афікс. наз., 78.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)