э́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Філасофскае вучэнне аб маралі, яе развіцці, прынцыпах, нормах і ролі ў грамадстве.

2. Сукупнасць норм паводзін, мараль якой-н. грамадскай групы.

Навуковая э.

|| прым. эты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

э́тыка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. э́тыка
Р. э́тыкі
Д. э́тыцы
В. э́тыку
Т. э́тыкай
э́тыкаю
М. э́тыцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

э́тыка ж., в разн. знач. э́тика

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

э́тыка, ‑і, ДМ этыцы, ж.

1. Вучэнне аб маралі, як адной з форм грамадскай свядомасці, аб яе сутнасці, законах яе развіцця і ролі ў грамадскім жыцці. Марксісцкая этыка. □ А. К. Ільінскі ў пытаннях мастацтва, этыкі, маралі заўсёды стаіць на прынцыповай вышыні. «Полымя».

2. Сукупнасць норм паводзін, мараль якога‑н. класа, арганізацыі, прафесіі і пад. Тамара Аляксандраўна спачатку збянтэжылася, калі яе.. «усемагутная разведка» ўстанавіла, хто тая жанчына, якую яна сустрэла з Ярашам каля дачы. Але, разважыўшы, узрадавалася: гэта яшчэ лепш, бо, акрамя ўсяго іншага, на галаву чалавека, які зрабіўся цяпер ёй ненавісны, падае яшчэ адзін цяжкі грэх — парушэнне ўрачэбнай этыкі. Шамякін.

[Грэч. ēthika ад ēthos — звычай.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Этыка 1/10, 125, 517, 610; 3/412; 4/104; 7/9; 10/516; 11/488—489, 490; 12/415

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

э́тыка ж. Éthik f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

э́тыка

(лац. ethica, ад гр. ethikos = звязаны са звычаямі)

1) вучэнне аб маралі як адна з форм ідэалогіі;

2) нормы паводзін чалавека ў грамадстве, мараль пэўнай грамадскай або прафесійнай групы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

э́тыка

(лац. ethica, ад гр. ethikos = звязаны са звычаямі)

1) вучэнне аб маралі як адна з форм ідэалогіі;

2) нормы паводзін чалавека ў грамадстве, мараль пэўнай грамадскай або прафесійнай групы (напр. спартыўная э., урачэбная э.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

этыка-эстэтычны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. этыка-эстэтычны этыка-эстэтычная этыка-эстэтычнае этыка-эстэтычныя
Р. этыка-эстэтычнага этыка-эстэтычнай
этыка-эстэтычнае		 этыка-эстэтычнага этыка-эстэтычных
Д. этыка-эстэтычнаму этыка-эстэтычнай этыка-эстэтычнаму этыка-эстэтычным
В. этыка-эстэтычны
этыка-эстэтычнага		 этыка-эстэтычную этыка-эстэтычнае этыка-эстэтычныя
Т. этыка-эстэтычным этыка-эстэтычнай
этыка-эстэтычнаю		 этыка-эстэтычным этыка-эстэтычнымі
М. этыка-эстэтычным этыка-эстэтычнай этыка-эстэтычным этыка-эстэтычных

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)