эпю́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эпю́р эпю́ры
Р. эпю́ра эпю́раў
Д. эпю́ру эпю́рам
В. эпю́р эпю́ры
Т. эпю́рам эпю́рамі
М. эпю́ры эпю́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эпю́р м., спец. эпю́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эпю́р, ‑а, м.

Спец.

1. Чарцёж праекцый, кропак, ліній, фігур, цел на плоскасці.

2. Назва графіка якіх‑н. вымярэнняў.

[Ад фр. épure — чарцёж.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

эпю́р

(фр. épure = чарцёж)

1) чарцёж праекцый, кропак, ліній, фігур, цел на плоскасці;

2) графік залежнасці адной велічыні ад другой (напр. у тэорыі машын і механізмаў э. адлюстроўвае змену хуткасці або паскарэння па даўжыні стрыжня).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)