энзі́мы, ‑аў; адз. энзім, ‑у, м.

Спец. Ферменты.

[Ад грэч. en — у, унутры і zymē — закваска.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Энзімы 11/463, гл. Ферменты

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

энзі́мы

(ням. Enzyme, ад гр. en = у, унутры + zyme = закваска)

тое, што і ферменты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

энзі́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. энзі́м энзі́мы
Р. энзі́му энзі́маў
Д. энзі́му энзі́мам
В. энзі́м энзі́мы
Т. энзі́мам энзі́мамі
М. энзі́ме энзі́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ізаэнзі́мы

(ад іза- + энзімы)

тое, што і ізаферменты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каэнзі́мы

(ад ка- + энзімы)

тое, што і каферменты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

энзімало́гія

(ад энзімы + -логія)

тое, што і ферменталогія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

энзімапа́тыі

(ад энзімы + -патыя)

спадчынныя захворванні, абумоўленыя адсутнасцю якога-н. ферменту або змяненнем яго актыўнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)