эазі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эазі́н эазі́ны
Р. эазі́ну эазі́наў
Д. эазі́ну эазі́нам
В. эазі́н эазі́ны
Т. эазі́нам эазі́намі
М. эазі́не эазі́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эазі́н

(ад гр. eos = ранішняя зорка)

арганічны фарбавальнік, які атрымліваюць сінтэтычна; выкарыстоўваецца для вырабу чарніла, лакаў, афарбоўкі біялагічных прэпаратаў у розныя адценні чырвонага колеру.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эазінафілі́я

(ад эазін + -філія)

павелічэнне колькасці эазінафілаў у крыві.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эазінафі́лы

(ад эазін + -філ)

адна з форм зярністых лейкацытаў, у цытаплазме якіх змяшчаюцца гранулы 2, што афарбоўваюцца кіслымі фарбавальнікамі, напр. эазінам (параўн. базафілы, нейтрафілы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)