шчы́пка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. шчы́пка
Р. шчы́пкі
Д. шчы́пцы
В. шчы́пку
Т. шчы́пкай
шчы́пкаю
М. шчы́пцы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шчыпо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шчыпо́к шчыпкі́
Р. шчыпка́ шчыпко́ў
Д. шчыпку́ шчыпка́м
В. шчыпо́к шчыпкі́
Т. шчыпко́м шчыпка́мі
М. шчыпку́ шчыпка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адшчыкну́цца, ‑нецца; зак.

Разм. Адарвацца ў выніку шчыпка. Ліст адшчыкнуўся і застаўся ў руцэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Перачы́нак, пэрэчьпюк, пярчынак, парэчынок, пырычьшок, сюды ж пэрэчыныты ’напластаваць граблямі сена’ (палес., Шатал.; ЛА, 2). Да пера- і чыніць (гл.). Параўн. гродз., зах.-палес. шчыпок (* < прасл. было б *хь‑сіп‑ькь), шчэнок, шчыпка, шчэпа. нічый, шчыпок, шчыняк (ЛА, 2), а да семантыкі — польск. przyczynić ’перарабіць, змяніць форму’, рус. перечни ’пераробка зробленага’ (Даль).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)