шчаці́ннік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шчаці́ннік |
шчаці́ннікі |
| Р. |
шчаці́нніка |
шчаці́ннікаў |
| Д. |
шчаці́нніку |
шчаці́ннікам |
| В. |
шчаці́нніка |
шчаці́ннікаў |
| Т. |
шчаці́ннікам |
шчаці́ннікамі |
| М. |
шчаці́нніку |
шчаці́нніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шчаці́ннік, ‑а, м.
Рабочы, які займаецца апрацоўкай шчаціння і вырабамі з яго.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)