шу́флік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шу́флік шу́флікі
Р. шу́фліка шу́флікаў
Д. шу́фліку шу́флікам
В. шу́флік шу́флікі
Т. шу́флікам шу́флікамі
М. шу́фліку шу́фліках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шу́флік м., уменьш. сово́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шу́флік, ‑а, м.

Памянш.-ласк. да шуфель; невялікі шуфель. [Барыска] меў свой невялічкі шуфлік і старанна «памагаў» мацеры. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шу́флік м Schíppe f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шу́фель, -фля, мн. -флі, -фляў, м.

Шырокая і глыбокая лапата для перасыпання сыпучых рэчываў.

Перакідваць збожжа шуфлямі.

|| памянш. шу́флік, -а, мн. -і, -аў, м.

|| прым. шу́фельны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сово́к шу́флік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dustpan [ˈdʌstpæn] n. шу́флік (для смецця)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ве́ялка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Сельскагаспадарчая машына, якой ачышчаюць збожжа ад мякіны пасля малацьбы.

2. Драўляны шуфлік для ручнога веяння збожжа пасля малацьбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

dust pan

шу́флік для сьме́цьця

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

śmietniczka

ж. шуфлік для смецця

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)