шмя́кнуць
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
шмя́кну |
шмя́кнем |
| 2-я ас. |
шмя́кнеш |
шмя́кнеце |
| 3-я ас. |
шмя́кне |
шмя́кнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
шмя́кнуў |
шмя́кнулі |
| ж. |
шмя́кнула |
| н. |
шмя́кнула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
шмя́кні |
шмя́кніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
шмя́кнуўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шмя́кнуць сов., однокр., разг., см. чмя́кнуць 3
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шмя́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да шмякаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шмяк, выкл. у знач. вык.
Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. шмякаць — шмякнуць і шмякацца — шмякнуцца. Шмяк з дрэва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мэкнуць ’ударыць’ (гор., Мат. Маг.). Да шмя́кнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мякнуцца ’шмякнуцца, шлёпнуцца’ (мсцісл., З нар. сл.; Растарг.; Ян.), мякнуць ’кінуць з сілай аб што-небудзь, паваліць што-небудзь’ (Растарг.), ’моцна ўдарыць’ (Мікуц.). Да шмякнуць, шмякнуцца (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мя́гнуць 1 ’аслабець, зваліцца’ (КЭС, лаг.; Нас.), ’хацець піць’ (Юрч.), ’(аб вуснах) трэскацца ў час спёкі’ (Др.-Падб.). Да смага, смагнуць (гл.).
◎ Мя́гнуць 2 ’моцна ўдарыць па мятай частцы цела’ (Шат.). Да шмякнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)