шмэ́ндрык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шмэ́ндрык |
шмэ́ндрыкі |
| Р. |
шмэ́ндрыка |
шмэ́ндрыкаў |
| Д. |
шмэ́ндрыку |
шмэ́ндрыкам |
| В. |
шмэ́ндрыка |
шмэ́ндрыкаў |
| Т. |
шмэ́ндрыкам |
шмэ́ндрыкамі |
| М. |
шмэ́ндрыку |
шмэ́ндрыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
шмэ́ндрык м., разг., пренебр. (о несерьёзном подростке) сопля́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шмэ́ндрык, ‑а, м.
Разм. Звычайна пра падлетка, несур’ёзнага хлопца. Развялося гэтых вусатых шмэндрыкаў. □ Засталіся ў хатах старыя, малыя ды такія шмэндрыкі, як мы. Пянкрат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)