шляхе́тны, -ая, -ае.

1. Дваранскі, дваранскага паходжання.

Ш. род.

2. Высакародны, з вялікім пачуццём годнасці; які адпавядае існуючым нормам маралі: выхаваны, сумленны.

Ш. тон.

Ш. ўчынак.

Шляхетная дзяўчына.

|| наз. шляхе́тнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

У яго паводзінах адчувалася ш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шляхе́тны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шляхе́тны шляхе́тная шляхе́тнае шляхе́тныя
Р. шляхе́тнага шляхе́тнай
шляхе́тнае		 шляхе́тнага шляхе́тных
Д. шляхе́тнаму шляхе́тнай шляхе́тнаму шляхе́тным
В. шляхе́тны (неадуш.)
шляхе́тнага (адуш.)		 шляхе́тную шляхе́тнае шляхе́тныя (неадуш.)
шляхе́тных (адуш.)
Т. шляхе́тным шляхе́тнай
шляхе́тнаю		 шляхе́тным шляхе́тнымі
М. шляхе́тным шляхе́тнай шляхе́тным шляхе́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шляхе́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шляхе́тны шляхе́тная шляхе́тнае шляхе́тныя
Р. шляхе́тнага шляхе́тнай
шляхе́тнае		 шляхе́тнага шляхе́тных
Д. шляхе́тнаму шляхе́тнай шляхе́тнаму шляхе́тным
В. шляхе́тны (неадуш.)
шляхе́тнага (адуш.)		 шляхе́тную шляхе́тнае шляхе́тныя (неадуш.)
шляхе́тных (адуш.)
Т. шляхе́тным шляхе́тнай
шляхе́тнаю		 шляхе́тным шляхе́тнымі
М. шляхе́тным шляхе́тнай шляхе́тным шляхе́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шляхе́тны уст. благоро́дный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шляхе́тны, ‑ая, ‑ае.

1. У дарэвалюцыйнай Расіі — дваранскі, дваранскага паходжання. Апанас Сажалка, малады ў той час прадзед Міхася Сажалкі, лепшага друга і памочніка Сапегі, не зважаючы на свой шляхетны род, любіў бадзяцца з простымі валачобнікамі. Паслядовіч.

2. Уст. Знешне вытанчаны, высакародны, з вялікім пачуццём годнасці. Шляхетны тон. □ За ўсіх адказаў Змітрок Барташэвіч, саракагадовы халасцяк са шляхетнымі манерамі. Б. Стральцоў. // Які адпавядае існуючым нормам маралі. І не прыйшоў напэўна з тае прычыны, што падлоўчы не лічыў шляхетным пасылаць сына, не пабачыўшыся і не перагаварыўшы з настаўнікам, бо ён тут чалавек новы, незнаёмы. Колас. // Выхаваны, сумленны, высакародны. Шляхетная дзяўчына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шляхе́тны (які адпавядае існуючым нормам маралі) édel; édelmütig, hóchsinnig; vórnehm; stéinvornehm (іран., разм.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шляхе́тнасць, -і, ж.

1. гл. шляхетны.

2. Прыналежнасць да дваранскага саслоўя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ *Пажо́нны, пожонный ’прыстойны, шляхетны (аб чалавеку)’ (Клім.). З польск. porządny ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cny

уст. шаноўны, паважаны; шляхетны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gróßmütig

a велікаду́шны, шляхе́тны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)