шарку́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шарку́н |
шаркуны́ |
| Р. |
шаркуна́ |
шаркуно́ў |
| Д. |
шаркуну́ |
шаркуна́м |
| В. |
шаркуна́ |
шаркуно́ў |
| Т. |
шаркуно́м |
шаркуна́мі |
| М. |
шаркуне́ |
шаркуна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шарку́н, -на́ м., презр. шарку́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шарку́н презр. шарку́н, -на́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шарку́н, ‑а, м.
Пагард. Пусты свецкі чалавек, які валодае толькі знешнім бляскам і вытанчанасцю манер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)