шапту́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шапту́ха шапту́хі
Р. шапту́хі шапту́х
Д. шапту́се шапту́хам
В. шапту́ху шапту́х
Т. шапту́хай
шапту́хаю		 шапту́хамі
М. шапту́се шапту́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шапту́ха ж.

1. зна́харка, колду́нья, шепту́ха;

2. (та, которая шепчется) шепту́нья;

3. (доносчица) шепту́нья, нау́шница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шапту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Жан. да шаптун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шапту́ха ж разм (знахарка) Kúrpfuscherin f -, -nen, Gesúndbeterin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шапту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек, які шэпчацца.

2. перан. Пляткар, распаўсюджвальнік чутак.

3. Знахар, чараўнік (уст.).

|| ж. шапту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шепту́нья шапту́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zamawiaczka

ж. знахарка; чараўніца; шаптуха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зна́харка знаха́рка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.; шапту́ха, -хі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вяшчу́ха (БРС, КТС). Укр. віщуха (Грынч.). Да вяшчаць (гл.). Утварэнне па тыпу шаптаць: шаптуха; гл. аб гэтым Слаўскі, SP, 74–75.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нау́шница разг. нагаво́ршчыца, -цы ж.; дано́счыца, -цы ж.; шапту́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)