шапту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек, які шэпчацца.

2. перан. Пляткар, распаўсюджвальнік чутак.

3. Знахар, чараўнік (уст.).

|| ж. шапту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шапту́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шапту́н шаптуны́
Р. шаптуна́ шаптуно́ў
Д. шаптуну́ шаптуна́м
В. шаптуна́ шаптуно́ў
Т. шаптуно́м шаптуна́мі
М. шаптуне́ шаптуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шапту́н, -на́ м.

1. зна́харь, колду́н, шепту́н;

2. (тот, кто шепчется) шепту́н;

3. (доносчик) шепту́н, нау́шник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шапту́н, ‑а, м.

1. Той, хто шэпча (у 1 знач.) або шэпчацца з кім‑н. Аднак Кірыла не ўсіх пераканаў, чуліся галасы шаптуноў: Калі ты такі порсткі, дык ідзі сабе, а нам і дня хопіць, не гарыць. Гурскі. [Гудкевіч:] — Гэй, шаптуны! Годзе спрачацца. Языкі за зубы — пад’язджаем да вёскі. М. Ткачоў.

2. Той, хто займаецца даносамі, тайна паклёпнічае, распаўсюджвае якія‑н. чуткі. [Харытон:] — Ды хіба ж аб гэтым варта каму хваліцца? І сярод парабкаў шаптуны ёсць. Бажко.

3. Знахар, чараўнік. Фэлька не прызнаваў ні дактароў, ні шаптуноў. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шапту́н м разм

1. (які ціха гаворыць) éiner, der flüstert;

2. (знахар) Kúrpfuscher m -s, -, Wúnderdoktor m -s, -tóren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

witchdoctor [ˈwɪtʃˌdɒktə] n. знаха́р, шапту́н; чараўні́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шапту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Жан. да шаптун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зацё́н

‘знахар, шаптун; замова; зародак’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зацё́н зацё́ны
Р. зацё́на зацё́наў
Д. зацё́ну зацё́нам
В. зацё́на зацё́наў
Т. зацё́нам зацё́намі
М. зацё́не зацё́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зацё́н

‘знахар, шаптун; замова; зародак’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зацё́н зацё́ны
Р. зацё́на зацё́наў
Д. зацё́ну зацё́нам
В. зацё́н зацё́ны
Т. зацё́нам зацё́намі
М. зацё́не зацё́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шепту́н в разн. знач. шапту́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)