зацё́н
‘знахар, шаптун; замова; зародак’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| зацё́н | зацё́ны | |
| зацё́на | зацё́наў | |
| зацё́ну | зацё́нам | |
| зацё́на | зацё́наў | |
| зацё́нам | зацё́намі | |
| зацё́не | зацё́нах |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)