чыно́ўны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. чыно́ўны чыно́ўная чыно́ўнае чыно́ўныя
Р. чыно́ўнага чыно́ўнай
чыно́ўнае		 чыно́ўнага чыно́ўных
Д. чыно́ўнаму чыно́ўнай чыно́ўнаму чыно́ўным
В. чыно́ўны (неадуш.)
чыно́ўнага (адуш.)		 чыно́ўную чыно́ўнае чыно́ўныя (неадуш.)
чыно́ўных (адуш.)
Т. чыно́ўным чыно́ўнай
чыно́ўнаю		 чыно́ўным чыно́ўнымі
М. чыно́ўным чыно́ўнай чыно́ўным чыно́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чыно́ўны чино́вный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чыно́ўны, ‑ая, ‑ае.

Уст.

1. Які мае які‑н. чын або служыць на дзяржаўнай службе. У нашым пасёлку жылі пенсіянеры-чыгуначнікі і іншы чыноўны люд, выгнаны імперыялістычнай вайной з заходніх раёнаў і іншых далёкіх мясцін. Навуменка.

2. Які мае адносіны да чыноўніка (у 1 знач.). Да 1905 года легальны друк у Расіі цалкам залежаў ад чыноўнай бюракратыі. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыно́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Дзяржаўны служачы, які мае чын або займае дзяржаўную пасаду.

2. перан. Той, хто выконвае сваю работу фармальна, без жывога інтарэсу, строга па інструкцыі.

|| прым. чыно́ўніцкі, -ая, -ае і чыно́ўны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чино́вный чыно́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)