чарано́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чарано́к чаранкі́
Р. чаранка́ чаранко́ў
Д. чаранку́ чаранка́м
В. чарано́к чаранкі́
Т. чаранко́м чаранка́мі
М. чаранку́ чаранка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чарано́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.

1. Частка сцябла, галінкі з пупышкамі ад расліны, прызначаная для прышчэпкі і пасадкі.

2. Вузкая частка ліста, якая злучае яго са сцяблом.

|| прым. чаранко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чарано́к, -нка́ м.

1. сад. черено́к;

2. (у листа) черешо́к;

3. обл. черено́к, рукоя́тка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чаранок

т. 17, с. 221

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

чарано́к, ‑нка, м.

1. Частка сцябла, кораня або ліста, якая аддзяляецца ад расліны для вегетатыўнага размнажэння і ў спрыяльных умовах развіваецца ў самастойную расліну. Аднекуль.. [Якіму Гарбузу] нехта прыслаў чаранкі вінаграду, і цяпер у садзе ў зацішным куточку ён рос і нават даспяваў. Сабаленка.

2. Вузкая частка ліста, што злучае яго са сцяблом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарано́к м.

1. бат. Pfrópfreis n -(e)s, -er, Stéckreis n;

2. (у нажа) Heft n -(e)s, -e, Griff m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ме́нтар

‘чаранок, які прышчэпліваецца расліне’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ме́нтар ме́нтары
Р. ме́нтара ме́нтараў
Д. ме́нтару ме́нтарам
В. ме́нтар ме́нтары
Т. ме́нтарам ме́нтарамі
М. ме́нтары ме́нтарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цыбу́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Полы трубкападобны стрыжань курыльнай люлькі.

2. Сцябло.

Кукурузныя цыбукі.

3. Вінаградны чаранок, які выкарыстоўваецца для пасадкі (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчэ́па, -ы, мн. -ы, шчэп, ж.

1. Чаранок высокагатунковага дрэва, які ўстаўляецца ў расшчэпленую частку расліны для прышчэпкі.

2. Прышчэпленая расліна.

|| прым. шчэ́павы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адчаранкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

Адсадзіць чаранок якой‑н. расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)