чапа́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
чапа́нне |
| Р. |
чапа́ння |
| Д. |
чапа́нню |
| В. |
чапа́нне |
| Т. |
чапа́ннем |
| М. |
чапа́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
чапа́нне ср. тро́гание; см. чапа́ць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чапа́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. чапаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
По́хват ’спрыт’ (люб., Сл. ПЗБ), ’кірунак, палёт’ (Гарб.), укр. по́хватом ’паспешна’, польск. дыял. pochwat ’чапанне’, балг. похва́т ’прыём’. Ад по- і хватаць ’хапаць’ (гл.), параўн. по́хап.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)