цялі́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. цялі́ца цялі́цы
Р. цялі́цы цялі́ц
Д. цялі́цы цялі́цам
В. цялі́цу цялі́ц
Т. цялі́цай
цялі́цаю		 цялі́цамі
М. цялі́цы цялі́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цялі́ца ж., обл. тёлка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цялі́ца, ‑ы, ж.

Абл. Цялушка; маладая карова. А сакрэты былі такія, што ў Грыбка цяліцу нехта ўракнуў, і яна ні есці, ні піць не бярэ. Мележ. Думаў [тата], што купяць цяліцу на зіму, нават стажок сена назапасіў. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Цяліца А. 2/232

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

цялі́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Абл. Памянш.-ласк. да цяліца. Можна было б тады кароўку прадаць, а цялічка хай бы расла. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)