цяля́чы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. цяля́чы цяля́чая цяля́чае цяля́чыя
Р. цяля́чага цяля́чай
цяля́чае		 цяля́чага цяля́чых
Д. цяля́чаму цяля́чай цяля́чаму цяля́чым
В. цяля́чы (неадуш.)
цяля́чага (адуш.)		 цяля́чую цяля́чае цяля́чыя (неадуш.)
цяля́чых (адуш.)
Т. цяля́чым цяля́чай
цяля́чаю		 цяля́чым цяля́чымі
М. цяля́чым цяля́чай цяля́чым цяля́чых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цяля́чы теля́чий;

◊ ~чае захапле́нне — теля́чий восто́рг;

~чыя пяшчо́ты — теля́чьи не́жности

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цяля́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да цяляці. Цялячае мяса. Цялячая скура. // Зроблены са скуры цяляці. Над плотам паказалася Есіпава галава ў вынашанай цялячай шапцы. Дуброўскі. // Прыгатаваны з мяса цяляці. Цялячая каўбаса. Цялячыя катлеты.

2. Такі, як у цяляці; падобны да таго, які бывае ў цяляці. Даваў пытанні тоўсты з цялячым выглядам старшы з жандармерыі. Нікановіч.

•••

Цялячае захапленне — занадта бурнае або беспрычыннае захапленне.

Цялячыя пяшчоты — празмерная або залішняя сентыментальнасць у праяўленні пачуццяў, ласкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цяля́чы Kalb(s)-;

цяля́чае захапле́нне kíndische [tólle] Fréude n -s, übertríebene Zärtlichkeiten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цяля́/цялё, -ля́ці, мн. -ля́ты, -ля́т, н.

1. Дзіцяня каровы, а таксама самкі лася, аленя і некаторых іншых жывёл.

2. перан. Пра бязвольнага, занадта прастадушнага чалавека.

|| памянш.-ласк. цяля́тка, -а, н.

|| прым. цяля́чы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па-цяля́чы

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
па-цяля́чы - -

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

теля́чий цяля́чы;

◊

теля́чий восто́рг цяля́чае захапле́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

задо́к, -дка́, мн. -дкі́, -дко́ў, м.

Задняя частка якога-н. прадмета (звычайна пра павозку, мэблю).

Сесці ў задку калёс.

Цялячы з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Тэля́чы ‘цялячы’ (беласт., Сл. ПЗБ; Вруб.), ст.-бел. телячий, целячий ‘тс’ (ГСБМ). Гл. цялячы, цяля.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

veal

[vi:əl]

1.

n.

цяля́ціна f.

2.

adj.

цяля́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)