цю́левы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. цю́левы цю́левая цю́левае цю́левыя
Р. цю́левага цю́левай
цю́левае		 цю́левага цю́левых
Д. цю́леваму цю́левай цю́леваму цю́левым
В. цю́левы (неадуш.)
цю́левага (адуш.)		 цю́левую цю́левае цю́левыя (неадуш.)
цю́левых (адуш.)
Т. цю́левым цю́левай
цю́леваю		 цю́левым цю́левымі
М. цю́левым цю́левай цю́левым цю́левых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цю́левы тю́левый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цю́левы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да цюлю, звязаны з вырабам цюлю. Цюлевая вытворчасць. // Зроблены з цюлю. Цюлевыя фіранкі. □ Дачка павячэрала, паправіла фіранкі з гардзінамі на вокнах, цюлевыя накідкі на падушках. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цюль, -ю, м.

Тонкая празрыстая сятчастая тканіна (гладкая або з узорам).

|| прым. цю́левы, -ая, -ае.

Цюлевыя фіранкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гардзі́нна-цю́левы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гардзі́нна-цю́левы гардзі́нна-цю́левая гардзі́нна-цю́левае гардзі́нна-цю́левыя
Р. гардзі́нна-цю́левага гардзі́нна-цю́левай
гардзі́нна-цю́левае		 гардзі́нна-цю́левага гардзі́нна-цю́левых
Д. гардзі́нна-цю́леваму гардзі́нна-цю́левай гардзі́нна-цю́леваму гардзі́нна-цю́левым
В. гардзі́нна-цю́левы (неадуш.)
гардзі́нна-цю́левага (адуш.)		 гардзі́нна-цю́левую гардзі́нна-цю́левае гардзі́нна-цю́левыя (неадуш.)
гардзі́нна-цю́левых (адуш.)
Т. гардзі́нна-цю́левым гардзі́нна-цю́левай
гардзі́нна-цю́леваю		 гардзі́нна-цю́левым гардзі́нна-цю́левымі
М. гардзі́нна-цю́левым гардзі́нна-цю́левай гардзі́нна-цю́левым гардзі́нна-цю́левых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тю́левый цю́левы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tiulowy

цюлевы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Тытулёвы ‘карункавы, цюлевы’ (Сцяшк. Сл.). Няясна; відавочна, ад туль, тулі (гл.), у тым ліку ‘вэлюм’, магчыма, пад уплывам тытул 2 ‘вясельны чын’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)