цэхі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цэхі́н цэхі́ны
Р. цэхі́на цэхі́наў
Д. цэхі́ну цэхі́нам
В. цэхі́н цэхі́ны
Т. цэхі́нам цэхі́намі
М. цэхі́не цэхі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цэхі́н м. (монета) цехи́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэхі́н, ‑а, м.

Старадаўняя венецыянская залатая манета, якая хадзіла і ў іншых краінах Еўропы.

[Іт. zecchino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Цэхін 4/310; 11/155

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

цэхін

т. 17, с. 184

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

цэхі́н

(іт. zechino, ад zecca = манетны двор)

старадаўняя венецыянская залатая манета, якая абарачалася і ў іншых краінах Еўропы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Цэкін, гл. Цэхін

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)