цэ́ра, -ы, ж. (уст.).

Высушаны грыб, які запальваецца ад іскры пры высяканні агню.

|| прым. цэ́равы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цэ́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. цэ́ра
Р. цэ́ры
Д. цэ́ры
В. цэ́ру
Т. цэ́рай
цэ́раю
М. цэ́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цэ́ра ж., уст. (высушенный трутовик) трут м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэ́ра, ‑ы, ж.

Уст. Высушаны грыб, які запальваецца ад іскры пры высяканні агню. А дзед тым часам кончыў лыка драць, Галля ды буралому нанасіў, На цэру высек іскру красівом, Падзьмуў, і ўміг ахоплены агнём Лом разгарэўся. Танк. Коля знайшоў ля рэчкі блішчасты востры каменьчык, выняў з кішэні крэсіва і цэру, пачаў высякаць іскру. Ставер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыр, ‑а, м.

Уст. Цэра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

hubka

ж. губа, цэра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

tinder

[ˈtɪndər]

n.

1) гу́ба, цэ́ра f.

2) лёгка запа́льнае рэ́чыва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

трут м.

1. (фитиль для зажигания от искры) кнот, род. кно́та м.;

2. (высушенный трутовик, употребляемый с той же целью) гу́ба, -бы ж., цэ́ра, -ры ж.;

3. бот., см. тру́тник, трутови́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)