цытава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; незак., каго-што.

Прыводзіць адкуль-н. цытату.

Ц. класікаў літаратуры.

|| зак. працытава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны.

|| наз. цытава́нне, -я, н. і цыта́цыя, -і, ж. (кніжн.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цытава́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. цыту́ю цыту́ем
2-я ас. цыту́еш цыту́еце
3-я ас. цыту́е цыту́юць
Прошлы час
м. цытава́ў цытава́лі
ж. цытава́ла
н. цытава́ла
Загадны лад
2-я ас. цыту́й цыту́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час цыту́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цытава́ць несов. цити́ровать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цытава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., каго-што.

Прыводзіць адкуль‑н. цытату. Ні адзін артыкул, ні адно даследаванне, прысвечаныя Купалу, не абыходзяцца без таго, каб іх аўтары не цытавалі пісьма Горкага. Бярозкін. [Люда:] — Некаторы час ён [Тульба] дужа любіў цытаваць старажытных грэкаў. Радкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цытава́ць zitíeren vt, wörtlich ánführen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цытава́ць

(польск. cytować, ад лац. citare)

прыводзіць цытату.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

працытава́ць гл. цытаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цити́ровать несов. цытава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цытава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да цытаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цытава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. цытаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)