цемянны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. цемянны́ цемянна́я цемянно́е цемянны́я
Р. цемянно́га цемянно́й
цемянно́е		 цемянно́га цемянны́х
Д. цемянно́му цемянно́й цемянно́му цемянны́м
В. цемянны́ (неадуш.)
цемянно́га (адуш.)		 цемянну́ю цемянно́е цемянны́я (неадуш.)
цемянны́х (адуш.)
Т. цемянны́м цемянно́й
цемянно́ю		 цемянны́м цемянны́мі
М. цемянны́м цемянно́й цемянны́м цемянны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цемянны́ теменно́й;

~нна́я косць — теменна́я кость

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цемянны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да цемя. Цемянная косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

це́мя, це́мя і це́мені, н.

Верхняя частка галавы, а таксама верх чэрапа паміж лобнымі, патылічнымі і скроневымі касцямі.

|| памянш.-ласк. це́мечка, -а, н.

|| прым. цемянны́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

теменно́й анат. цемянны́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ciemieniowy

анат. цемянны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)