хібо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хібо́к хібкі́
Р. хібка́ хібко́ў
Д. хібку́ хібка́м
В. хібо́к хібкі́
Т. хібко́м хібка́мі
М. хібку́ хібка́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

хібо́к, ‑бка, м.

Памянш. да хіб (у 1, 2 знач.); невялікі хіб. Вёрткія шэрыя парасяты бегалі навакол маткі, .. наставіўшы рэдкую шчацінку хібкоў. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хіб Верх узгорка, грэбень; узгорак (Слаўг.). Тое ж хібе́нь (Віц., Слаўг.), хібок, хібянёк (Слаўг.).

□ в. Хібні Віц. (Рам. Мат.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)