хапу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хапу́н хапуны́
Р. хапуна́ хапуно́ў
Д. хапуну́ хапуна́м
В. хапуна́ хапуно́ў
Т. хапуно́м хапуна́мі
М. хапуне́ хапуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хапу́н прост., презр. хапу́н, -на́ м., хапу́га, -гі м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хапу́н, -на́ м., разг., см. хапу́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хапу́н, ‑а, м.

Разм.

1. Тое, што і хапуга. І ўсё, што толькі хоць якую Прыгоднасць мае і цану, Яно ўжо там не павякуе, Пяройдзе ў рукі хапуну. Колас.

2. Атрад карнікаў. У вёскі пацягнуліся паліцэйскія і нямецкія атрады праводзіць аблавы.. Гэтыя атрады называлі хапунамі. Лынькоў. Першы хапун наляцеў у Заграддзе знячэўку. Немцы ачапілі вёску, а паліцаі, падабраўшыся непрыкметна агародамі, пайшлі па хатах. Паўлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хапу́га, хапу́н м., ж. разм. Dieb m -(e)s, -e; bestéchlicher [korrúpter] Mensch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хапу́ха, ‑і, ДМ ‑пусе, ж.

Разм. Жан. да хапун (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хапу́га м. и ж., разг. хапу́га; хапу́н м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

łapanka

ж. разм. аблава, хапун

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)