ха́мка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ха́мка ха́мкі
Р. ха́мкі ха́мак
Д. ха́мцы ха́мкам
В. ха́мку ха́мак
Т. ха́мкай
ха́мкаю		 ха́мкамі
М. ха́мцы ха́мках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ха́мка ж., уст., разг., бран. ха́мка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Жан. да хам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ха́мка ж лаянк. Flégelin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хам, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Чалавек ніжэйшага саслоўя, звычайна селянін (гіст.).

2. Грубы, нахабны чалавек (разм., лаянк.).

|| ж. ха́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

boor [ˈbʊə] n. dated грубія́н; грубія́нка; хам; ха́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

savage​1 [ˈsævɪdʒ] n. dated дзіку́н; дзіку́нка; ва́рвар; грубія́н; грубія́нка; хам; ха́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)