хадні́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хадні́к хаднікі́
Р. хадніка́ хадніко́ў
Д. хадніку́ хадніка́м
В. хадні́к хаднікі́
Т. хадніко́м хадніка́мі
М. хадніку́ хадніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хадні́к, -ка́ м., горн. ходо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хадні́к, ‑а, м.

1. Вузкая доўгая паласа грубай тканіны, якая рассцілаецца на падлозе. На падлозе, вылізанай да жаўцізны, дзе — густа — ваўчыныя шкуры, а дзе і самаробныя хаднікі. На сценках — прывезеныя дываны. Караткевіч.

2. Разм. Тое, што і тратуар. Каля дамоў былі пакладзены вузкія, дашчаныя хаднікі. «Маладосць».

3. Спец. Падземная вырабатка, прызначаная для пешага перамяшчэння людзей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хадні́к м. гл. ходнік

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ходо́к

1. в разн. знач. хадо́к, -дака́ м.;

2. горн. хадні́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)