хадні́к, ‑а, м.

1. Вузкая доўгая паласа грубай тканіны, якая рассцілаецца на падлозе. На падлозе, вылізанай да жаўцізны, дзе — густа — ваўчыныя шкуры, а дзе і самаробныя хаднікі. На сценках — прывезеныя дываны. Караткевіч.

2. Разм. Тое, што і тратуар. Каля дамоў былі пакладзены вузкія, дашчаныя хаднікі. «Маладосць».

3. Спец. Падземная вырабатка, прызначаная для пешага перамяшчэння людзей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)