хада́йнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто хадайнічае за каго-н.

2. Асоба, якая вядзе чыю-н. справу ў судах (уст.).

|| ж. хада́йніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хада́йнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хада́йнік хада́йнікі
Р. хада́йніка хада́йнікаў
Д. хада́йніку хада́йнікам
В. хада́йніка хада́йнікаў
Т. хада́йнікам хада́йнікамі
М. хада́йніку хада́йніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хада́йнік м. хода́тай

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хада́йнік, ‑а, м.

1. Той, хто хадайнічае за каго‑н.; заступнік, абаронца. Аляксандр Акімавіч быў нам сябрам, начальствам, добраахвотным хадайнікам па нашых больш ці менш важных справах. М. Стральцоў.

2. Уст. Асоба, якая вядзе чыю‑н. справу ў судах, установах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хада́йнік м.

1. (заступнік) Fürsprecher m -s, -;

2. юрыд. уст. Sáchwalter m -s; Ánwalt m -es, -wälte (адвакат, абаронца)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хода́тай хада́йнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хада́йніца, ‑ы, ж.

Жан. да хадайнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

orędownik

м. заступнік; хадайнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Fürsprecher

m -s, - засту́пнік, хада́йнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

intercessor

[,ɪntərˈsesər]

n.

хада́йнік, засту́пнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)