ха́бар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ха́бар ха́бары
Р. ха́бару ха́бараў
Д. ха́бару ха́барам
В. ха́бар ха́бары
Т. ха́барам ха́барамі
М. ха́бары ха́барах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ха́бар, -у, мн. -ы, -аў, м.

Грошы або рэчы, якія даюцца каму-н. як подкуп з мэтай атрымання пэўнай выгады.

Браў х., а потым самога забралі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хаба́р прост. ха́бар, -ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́бар, -ру м. взя́тка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́бар, ‑у, м.

Грошы або рэчы, што даюцца каму‑н. як подкуп з мэтай атрымання пэўнай выгады; барыш. [Пётра:] Хто пасля князя тут галоўны будзе, каму ў ногі кінуцца ці хабар даць. Клімковіч. Часта прыязджалі акцызнікі, правяралі градусы гарэлкі і бралі ў карчмара хабар. Бядуля. Калі трапляўся наведвальнік скупы на хабар, то Рабушка цягнуў справу так, што таму моташна рабілася. Новікаў. І толькі той для Жука блізкі сябар, Хто дасць у лапу хабар. Крапіва.

[Ад араб. habar — паведамленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хабар

т. 16, с. 513

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ха́бар м Bestéchung f -, -en; Bestéchungsgeld n -(e)s, -er, Schmíergeld n (грашовая);

дава́ць каму-н ха́бар j-n bestéchen* [schmíeren, korrumpíeren];

браць ха́бар sich bestéchen lássen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ха́бар

(цюрк. chabar, ад ар. habar = паведамленне)

грошы або рэчы, што даюцца службовай асобе як подкуп з мэтай атрымання якой-н. выгады.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

хабар, подкуп; падачка, прынос, падмазка, падгода, лапанка (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

ха́барнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто бярэ хабар.

|| ж. ха́барніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)