фіці́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. фіці́н
Р. фіці́ну
Д. фіці́ну
В. фіці́н
Т. фіці́нам
М. фіці́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фіці́н, -ну м., хим., фарм. фити́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фіці́н, ‑у, м.

Арганічнае злучэнне фосфару, якое знаходзіцца ў некаторых раслінах і з’яўляецца лякарствам пры асобных захворваннях нервовай сістэмы, а таксама для павышэння абмену рэчываў у арганізме.

[Ад грэч. phytón — расліна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіцін

т. 16, с. 419

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фіці́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фіціну, які ўтрымлівае фіцін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фити́н хим., фарм. фіці́н, -ну м., мн. нет;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)