фі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фі́н фі́ны
Р. фі́на фі́наў
Д. фі́ну фі́нам
В. фі́на фі́наў
Т. фі́нам фі́намі
М. фі́не фі́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фін,

гл. фіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фін м Fínne m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

фін...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «фінансавы», напрыклад: фінаддзел, фініяспектар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

финн фін, род. фі́на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фі́на

‘лічынка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. фі́на фі́ны
Р. фі́ны фі́н
Д. фі́не фі́нам
В. фі́ну фі́ны
Т. фі́най
фі́наю		 фі́намі
М. фі́не фі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Finn [fɪn] n. фін; фі́нка;

the Finns фі́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фі́ны, -аў, адз. фін, -а, м.

Народ фіна-ўгорскай моўнай групы, які складае асноўнае насельніцтва Фінляндыі.

|| ж. фі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. фі́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фі́ны, ‑аў; адз. фін, ‑а, м.; фінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. фінкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Фінляндыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Finn

[fɪn]

n.

фін -а m., фі́нка f., жыха́р Фінля́ндыі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)