франто́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. франто́н франто́ны
Р. франто́на франто́наў
Д. франто́ну франто́нам
В. франто́н франто́ны
Т. франто́нам франто́намі
М. франто́не франто́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

франто́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Трохвугольная або паўкруглая верхняя частка фасада будынка, абмежаваная схіламі даху і карнізам.

|| прым. франто́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

франто́н м., архит. фронто́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Франтон 10/627

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

франто́н, ‑а, м.

Трохвугольная або цыркульная верхняя частка фасада будынка, абмежаваная схіламі даху і карнізам. Сярэдзіна сяла. Стары высокі касцёл даўняй архітэктуры, з франтонам, без ніякіх купалоў. Пестрак. Дом у Салаўя на местачковы манер: абшаляваныя дошкамі сцены, зялёныя аканіцы, франтон з акенцам. Навуменка.

[Фр. fronton.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

франтон

т. 16, с. 459

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

франто́н м. буд. Gíebel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

франто́н

(фр. fronton)

трохвугольная або цыркульная верхняя частка фасада будынка, абмежаваная схіламі даху па баках і карнізам знізу, а таксама ўпрыгожанне ў той жа форме над вокнамі або дзвярамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

gable [ˈgeɪbl] n. франто́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фронто́н архит. франто́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)