фланкё́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
фланкё́р |
фланкё́ры |
| Р. |
фланкё́ра |
фланкё́раў |
| Д. |
фланкё́ру |
фланкё́рам |
| В. |
фланкё́ра |
фланкё́раў |
| Т. |
фланкё́рам |
фланкё́рамі |
| М. |
фланкё́ру |
фланкё́рах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
фланкёр, ‑а, м.
Уст. Дазорцы ў саставе бакавой або галаўной аховы ў кавалерыі 18–19 стст.
[Ад фр. flanqueur.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фланкёр
(фр. flanqueur)
дазорны ў складзе бакавой або галоўнай аховы ў кавалерыі 18—19 ст.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)