феры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. феры́т феры́ты
Р. феры́ту феры́таў
Д. феры́ту феры́там
В. феры́т феры́ты
Т. феры́там феры́тамі
М. феры́це феры́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

феры́т, -ту м., спец. ферри́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

феры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Спец.

1. Цвёрды раствор вугляроду, які з’яўляецца састаўной часткай сталі і чыгуну.

2. У аўтаматыцы і вылічальнай тэхніцы — скарочаная назва магнітных элементаў, якія выкарыстоўваюцца ў якасці ячэек памяці, стрыжняў у імпульсных трансфарматарах і інш.

[Ад лац. ferrum — жалеза.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ферыт 1/590; 6/519; 7/196; 8/393; 10/272, 567; 11/18, 141, 238

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

феры́т

(ад лац. femim = жалеза)

1) цвёрды раствор вугляроду, які з’яўляецца састаўной часткай сталі і чыгуну;

2) хімічнае злучэнне вокіслу жалеза з вокісламі іншых металаў, якое выкарыстоўваецца для вырабу электрамагнітных элементаў, што прымяняюцца ў розных галінах тэхнікі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ферри́т в разн. знач. феры́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

żelazian, ~u

м. хім.

1. ферыт;

2. ~y мн. галын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бія́кс

(ад бі- + лац. axis = вось)

ферытавы элемент (гл. ферыт) у некаторых запамінальных устройствах электронна-вылічальных машын.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ферымагне́тыкі

(ад ферыт + магнетыкі)

рэчывы, якія валодаюць самаадвольнай намагнічанасцю дзякуючы ферымагнітнай упарадкаванасці ў размяшчэнні іх атамных магнітных момантаў (напр. ферыты).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ферымагнеты́зм

(ад ферыт + магнетызм)

сукупнасць магнітных уласцівасцей рэчываў (ферымагнетыкаў), у якіх магнітныя моманты суседніх атамаў (іонаў) накіраваны насустрач адзін аднаму і ўзаемна не скампенсаваны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)