фео́д

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. фео́д
Р. фео́да
Д. фео́ду
В. фео́д
Т. фео́дам
М. фео́дзе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фео́д м., ист. фео́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фео́д ист. фео́д, -да м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фео́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Гіст. У Заходняй Еўропе ў перыяд сярэдневякоўя — зямля, пасада ці даход, які атрымліваў васал ад свайго сеньёра як спадчыннае ўладанне за ваенную ці адміністратыўную службу.

[Ад лац. feodum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

феод

т. 16, с. 354

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Феод 1/260; 2/290, 610; 3/167; 6/302; 9/224; 10/550, 564

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

фео́д

(с.-лац. feodum, ад ст.-в.-ням. fëhu-ôd = маёмасць)

зямля, пасада або даход, які ў сярэдневяковай Еўропе атрымліваў васал ад сеньёра як спадчыннае ўладанне за ваенную ці адміністратыўную службу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ф’еф

(фр. fief)

тое, што і феод.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фі

(англ. fee)

тое, што і феод.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лен, ‑а, м.

Гіст.

1. Спадчыннае зямельнае ўладанне ў эпоху феадалізму, якое давалася васалу пры ўмове, калі ён нёс ваенную службу і выконваў іншыя павіннасці; феод.

2. Падатак, які збіраўся з такога зямельнага ўладання.

[Ням. Lehn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)