ушчува́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Спагнанне, дакор, папрок.

Тут ужо папрокамі і ўшчуваннем не дапаможаш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ушчува́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ушчува́нне ушчува́нні
Р. ушчува́ння ушчува́нняў
Д. ушчува́нню ушчува́нням
В. ушчува́нне ушчува́нні
Т. ушчува́ннем ушчува́ннямі
М. ушчува́нні ушчува́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ушчува́нне ср. уко́р м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ушчува́нне, ‑я, н.

Спагнанне, дакор, папрок. Максім думаў, што сын зусім адкаціўся ад яго, ад дому, што папрокамі і ўшчуваннем тут не паможаш. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушчува́нне н. Schélte f -, -n; Geschímpf n -es, Tádel m -s, -, Rüge f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Наганя́й ’ушчуванне’ (Яўс.). Пры наяўнасці наганя́ць ’паўшчуваць’ (Яўс.), відаць, няма патрэбы лічыць запазычаннем з рус. нагоня́й ’тс’, аднак усходняя лакалізацыя ў межах Беларусі робіць такое меркаванне дапушчальным. Этымалагічна ўзыходзіць да *gonitiy гл. гнаць, але на семантыку слова маглі ўплываць утварэнні ад га́ніць ’ганьбіць, абгаворваць’, параўн. нага́на, нага́нны і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)