уто́чына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уто́чына |
уто́чыны |
| Р. |
уто́чыны |
уто́чын |
| Д. |
уто́чыне |
уто́чынам |
| В. |
уто́чыну |
уто́чыны |
| Т. |
уто́чынай
уто́чынаю |
уто́чынамі |
| М. |
уто́чыне |
уто́чынах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уто́чына ж., тех. уто́чина
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уто́чына, ‑ы, ж.
Спец. Нітка ўтку, уведзеная ў тканіну.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уто́чина текст. уто́чына, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)