устано́вачны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
устано́вачны |
устано́вачная |
устано́вачнае |
устано́вачныя |
| Р. |
устано́вачнага |
устано́вачнай
устано́вачнае |
устано́вачнага |
устано́вачных |
| Д. |
устано́вачнаму |
устано́вачнай |
устано́вачнаму |
устано́вачным |
| В. |
устано́вачны (неадуш.)
устано́вачнага (адуш.) |
устано́вачную |
устано́вачнае |
устано́вачныя (неадуш.)
устано́вачных (адуш.) |
| Т. |
устано́вачным |
устано́вачнай
устано́вачнаю |
устано́вачным |
устано́вачнымі |
| М. |
устано́вачным |
устано́вачнай |
устано́вачным |
устано́вачных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
устано́вачны в разн. знач. устано́вочный;
~ная га́йка — устано́вочная га́йка;
~ныя тэ́зісы — устано́вочные те́зисы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
устано́вачны, ‑ая, ‑ае.
1. Прызначаны для ўстаноўкі чаго‑н. Установачная шруба. Установачная дошка.
2. Які дае ўстаноўку (у 3 знач.), прынцыпова важны. Установачныя тэзісы. Установачны артыкул.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
устано́ўка, -і, ДМ -но́ўцы, ж.
1. гл. устанавіць.
2. мн. -і, -но́вак. Устаноўлены дзе-н. механізм, прыстасаванне.
Буравая ў.
3. мн. -і, -но́вак. Мэтавая накіраванасць, арыенціроўка на што-н.
У. на высокую якасць прадукцыі.
Творчая ў. пісьменніка.
4. -і, -но́вак. Накіроўваючае ўказанне, дырэктыва.
Даць, атрымаць устаноўку.
|| прым. устано́вачны, -ая, -ае (да 1, 3 і 4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
instalacyjny
установачны; мантажны
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
устано́вочный в разн. знач. устано́вачны;
устано́вочная га́йка устано́вачная га́йка;
устано́вочные те́зисы устано́вачныя тэ́зісы;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)