уру́кавы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
уру́кавы |
уру́кавая |
уру́кавае |
уру́кавыя |
| Р. |
уру́кавага |
уру́кавай
уру́кавае |
уру́кавага |
уру́кавых |
| Д. |
уру́каваму |
уру́кавай |
уру́каваму |
уру́кавым |
| В. |
уру́кавы (неадуш.)
уру́кавага (адуш.) |
уру́кавую |
уру́кавае |
уру́кавыя (неадуш.)
уру́кавых (адуш.) |
| Т. |
уру́кавым |
уру́кавай
уру́каваю |
уру́кавым |
уру́кавымі |
| М. |
уру́кавым |
уру́кавай |
уру́кавым |
уру́кавых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уру́кавы урю́ковый, урю́чный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уру́кавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да уруку. // Прыгатаваны з уруку. Урукавы кампот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
урю́ковый, урю́чный уру́кавы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)