упі́кі, -аў.
Папрокі, абвінавачанні, выказаныя каму-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
упі́кі
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
упі́кі |
| Р. |
упі́каў |
| Д. |
упі́кам |
| В. |
упі́кі |
| Т. |
упі́камі |
| М. |
упі́ках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
упі́кі ед. нет упрёк м., попрёк м., уко́р м., укори́зна ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
упі́кі, ‑аў; адз. няма.
Папрокі, абвінавачанні, выказаныя каму‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
упі́кі мн абл Vórwurf m -(e)s, Vorwürfe;
з упі́камі (сказаць, паглядзець) vórwurfsvoll (sagen, ánsehen*)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
reprehensible
[,reprɪˈhensəbəl]
adj.
ва́рты дако́ру, упі́кі ці нага́ны; вінава́ты
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
wymawianie
н.
1. вымаўленне;
2. дакор; папрок; упікі; упіканне
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
упрёк м. папро́к, -ку м., упі́кі, -каў мн., упіка́нне, -ння ср.; за́кід, -ду м.; (укор) дако́р, -ру м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
укори́зна ж. дако́р, -ру м., дакара́нне, -ння ср.; (попрёк) упіка́нне, -ння ср., папіка́нне, -ння ср.; (упрёк) упі́кі, -каў мн., упіка́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Перакара́цца ’ўпікаць, дакараць; перакідвацца жартамі’ (Др.-Падб.), перакара́ць ’гаварыць наперакор; назаляць’ (Нас.), перакор ’перакорлівасць’ (Др.-Падб., Яруш.), перако́ра ’наперакор’ (Нас.), укр. переко́рюватися ’спрачацца, узаемна дакараць’, перекір(очка) ’пярэчанне’, перекі́рливий ’які пярэчыць’, рус. переко́р ’усё, што робіцца на злосць; дакор, ганьбаванне’, перекора ’спрэчкі, сваркі’, перекораться ’сварыцца’, польск. przekora, przekór ’упартасць, свавольнасць; жарты’, н.-луж. pśekora ’ўпартасць; спрэчкі, сварка’, в.-луж. překora ’спрэчка, сутыкненне’, překorić so ’пасварыцца’, чэш. příkoří, валаш. na překor ’рабіць наперакор’, славац. priekor, robiť priekory ’тс’, славен. prekȍr ’сварка’, серб.-харв. prijèkor ’дакор, папрок, упікі’, макед. прекор ’тс’ < прасл. *per‑koriti > per‑korь. Да пера- і карыць 2 (гл.) (Фасмер, 2, 320; Шустар-Шэўц, 1172; Бязлай, 3, 111).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)